We are searching data for your request:
Upon completion, a link will appear to access the found materials.
Ooit schilderden kunstenaars zonder penseel - omdat er ook geen penselen waren. Er zaten vingers in, een scherpe steenkool die erin zat, een stuk krijt, verf waarin ze konden worden ondergedompeld. Dus de grotten werden geschilderd en de eerste, nog steeds onzekere, afbeeldingen kregen kleur.
Vervolgens week de mensheid hier natuurlijk van af - er verschenen veel gereedschappen, omdat het de tool was die een persoon hielp zijn creatieve potentieel te realiseren, en het was de tool die hem een redelijk persoon maakte. Maar desondanks zijn er kunstenaars die terugkeren naar de prehistorische schrijftechniek en met een aanraking van hun vingers een foto maken, zonder de inspiratie van het penseel te vertrouwen.
"Waiting" wordt op die manier gemaakt. Alles erop wijst op spanning, een verlangen om eindelijk iemand te ontmoeten die zo ontbreekt. De klok stond vijf voor negen stil. Rose beefde met gespannen vingers. Kijk onhandig, kijkend en probeer uiteindelijk te vinden in het belang van wie een blauwe jurk werd aangetrokken en haar werd gelegd. De pose is zoekend, attent, intens. Het gordijn rilt een beetje. De lucht siddert bij haar, vervuld van angstige dorst, verlangen. Het meisje op de foto wacht op haar minnaar, en zelfs als je alleen naar haar gezicht kijkt, blijft dit duidelijk. Ze wacht.
Het feit dat het schilderij met vingers was geverfd, maakte het natuurlijk wat meer algemeen dan wanneer het met een penseel was geschilderd. Je kunt geen hele dunne lijn trekken met je vinger; het is moeilijk om gratie te geven zonder een tool te gebruiken. Maar de foto heeft dit niet nodig. Ze is mooi in haar ontbering van kleine details, in de manier waarop het is samengesteld uit het algemene, het geoliede, het geheel en het ene.
Draai je om van de foto - en misschien lacht het meisje, schreeuwt het van vreugde? Of misschien was ze niet langer voorbestemd om te wachten.
Bryullov Last Day Pompeii
