We are searching data for your request:
Upon completion, a link will appear to access the found materials.
De reikwijdte van de verbeeldingskracht, de gratie van de modellen en de trieste vriendelijke blik van een van hen op jou en mij. Dit is een schilderij van Renoir "Girls in Black". En waarom in het zwart? Het kan een soort uniform zijn voor een vrouwelijke gymzaal, of deze meisjes zijn aanwezig bij de begrafenis en dus zwart. Hoewel nee, het lijkt erop dat ze niet bij de uitvaartdienst zijn, maar ergens in een restaurant. Maar duidelijk in rouw. Of misschien kwamen ze terug van de begrafenis en besloten ze te ontspannen om ergens te gaan zitten. En wat? De optie is goed, vooral omdat de meisjes jong zijn en zich in de regel niet lang verdrietig voelen. Maar misschien is alles niet zo eng. Maar toch zijn ze allebei verdrietig en hun zwarte kleed voegt alleen maar verlangen en verdriet toe. Maar iets anders verwarmt in de ogen - waarschijnlijk hoop. Maar tot nu toe leven ze nog steeds in herinneringen, misschien over familieleden of misschien over een goede vriend. Maar blijkbaar hebben beiden iets om te onthouden. Tenminste een van hen boog zich naar de andere toe en wilde iets in haar oor zeggen. Misschien iets leuks, en waarschijnlijk helemaal niet prettig. Maar het feit dat ze allebei verbonden zijn door een gemeenschappelijk ongeluk. Hoewel ... misschien is dit een Parijse mode? Misschien was zwart zelfs vóór Coco Chanel in de mode en hebben we simpele Parijse fashionista's voor ons? Maar dan begrijp je de dromerigheid in de ogen en een zekere hoffelijkheid in beide. Renoir wilde misschien gewoon dromerige romantische meisjes laten zien die in Parijs wonen en op een wit paard op de prins wachten. Het is typisch voor Parijzenaars om te dromen, maar ze kunnen ook doorslaggevend genoeg zijn als ze begrijpen dat ze een droom kunnen ontvangen. Deze twee mademoiselle kunnen zulke 'jagers van geluk' zijn die zich verschuilen achter zwarte jurken en modieuze hoeden. Maar dit zijn zeker geen "gevallen engelen", maar ook geen "donzige kittens".
Renoir was al zijn jeugd op zoek naar zijn genre. En vaak werd hij heen en weer geslingerd. Hij schilderde landschappen, dan portretten, dan genre-schilderkunst of iets anders ... Uiteindelijk bleef hij in een niet-genre-stijl, hoewel de stijl impressionisme was.
Kramskoy Mina Moses
